))
De hartverscheurende aftakeling van een van de grootste zangeressen uit de popgeschiedenis
Fetch error
Hmmm there seems to be a problem fetching this series right now.
Last successful fetch was on January 01, 2025 15:26 (
What now? This series will be checked again in the next day. If you believe it should be working, please verify the publisher's feed link below is valid and includes actual episode links. You can contact support to request the feed be immediately fetched.
Manage episode 431204315 series 3479490
Contenuto fornito da De Correspondent. Tutti i contenuti dei podcast, inclusi episodi, grafica e descrizioni dei podcast, vengono caricati e forniti direttamente da De Correspondent o dal partner della piattaforma podcast. Se ritieni che qualcuno stia utilizzando la tua opera protetta da copyright senza la tua autorizzazione, puoi seguire la procedura descritta qui https://it.player.fm/legal.
Er zijn een paar muzikale momenten die gegarandeerd kippenvel teweegbrengen op mijn armen. De derde noot van David Gilmours gitaarsolo in Pink Floyds ‘Comfortably Numb’. Dat ogenblik waarop het orkest onder leiding van Ennio Morricone aanzwelt en Edda Dell’Orso haar engelachtige sopraanstem laat horen in Once Upon a Time in the West. Die uithaal van Linkin Park-zanger Chester Bennington, kapot van verdriet om de dood van zijn boezemvriend Chris Cornell en achteraf gezien twee maanden verwijderd van zijn eigen suïcide, in ‘One More Light’.
In dat illustere rijtje verdient ook Céline Dion een plaats. De climax in haar powerballad ‘All By Myself’ tijdens een optreden in 2008 – de verwachtingsvolle opbouw, de ongelovige blik (‘Doe ik dit écht?’), de vastberaden drumgebaren die daarop volgen (‘I still got it’) – is een hoogtepunt in de popmuziek.
Dat concert wordt des te onvergetelijker als je weet dat de 56-jarige Canadese zangeres met haar iconische nasale stemgeluid al in 2005 last kreeg van het zogenoemde stiff person syndrome (SPS). Deze neurologische aandoening, die gepaard gaat met steeds heviger spierstijfheid en spasmen, komt bij slechts een op de één à twee miljoen mensen voor. De afgelopen jaren moest Dion noodgedwongen haar tournees afblazen – zingen ging niet meer, lopen was hoogstens nog mogelijk met een zware dosis valium of Tylenol.
Regisseur Irene Taylor maakte met haar documentaire I Am: Celine Dion een extreem intiem en openhartig portret van de vrouw die meer dan 220 miljoen albums verkocht. Dion worstelt met het moeten teleurstellen van haar fans, met de onvermijdelijke aftakeling van haar stem en spieren, met de schaamte die haar hulpeloosheid vergezelt als haar ziekte weer eens de overhand krijgt na een dag die toch zo veelbelovend begon.
‘Ik denk dat ik erg goed was’, zegt ze geëmotioneerd voor de camera. Uit de mond van vrijwel iedere andere artiest zou dat nodeloos arrogant klinken. Maar Céline Dion heeft absoluut recht van spreken. Dat bewees haar optreden tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs nog maar eens – she’s still got it.
Irene Taylor: ‘I Am: Celine Dion’ (kijktijd: 1 uur en 45 minuten, proefabonnement vereist)
Op De Correspondent praten de auteur, experts en ervaringsdeskundigen samen verder over dit artikel. Log in om mee te praten. (Alleen voor leden).
Nog geen lid? Steun onze missie om jouw nieuws van context te voorzien en sluit je hier aan.
Wil je eerst kennismaken met onze verhalen? Schrijf je dan in voor de proefmail en ontvang elke zaterdag een artikel in je mailbox.
392 episodi
Condividi
